Het Vormsel , zo zien wij het …

Terwijl er in de wereld veel verandering op til is, is er ook in de leefwereld van onze 12-jarigen veel gaande. Dit scharniermoment van deze jongens en meisjes is een belangrijk vormend gebeuren en daar willen wij als geloofsgemeenschap graag schoorvoetend bij aanwezig zijn. Deze jongeren gaan stilaan de kleine kring van het gezin doorbreken en hun vleugels uitslaan naar een ruimere kring, naar de grotere wereld. Dit moment verdient een overgangsritueel.

Daarbij  is ‘het vormsel’ ook een sacrament, waarbij de jongere op zijn of haar uitdrukkelijke vraag opgenomen wordt in de volwassen geloofsgemeenschap . Wie gevormd wordt, wil zich engageren in het project van Jezus en wil Jezus’ goddelijke droom helpen zichtbaar en tastbaar te maken in het hiernumaals.

Deze jongens en meisjes krijgen dus een dubbele opdracht:

enerzijds hun blik verruimen zodat zij stilaan kunnen worden wie ze werkelijk zijn en anderzijds kennismaken met de kern en de waarden van ons christelijk geloof, zodat zij zelf kunnen ervaren of dit ook voor hen een weg ten leven wijst.

Als parochie hopen wij dat dit gebeuren naar het vormsel toe zowel voor de jongeren als voor de begeleidende ouders een boeiende periode in hun leven wordt…

Als parochie denken wij dat het zinvol is om samen met jongeren naar de werkelijkheid te kijken vanuit de vraag: Wat is de zin van mijn leven..

Als parochie geloven wij dat het voor jongeren belangrijk is om samen op een intense manier schoonheid en verwondering te beleven….

Als parochie vermoeden wij dat samen stilstaan bij verdriet en gemis heilzaam kan zijn…

Zo samen zoekend en tastend op weg gaan, is een manier van inwijding, die misschien catechese kan worden. Catechese zo bekijken is in feite afgekeken van Jezus zelf. Door met Hem mee te gaan, door met Hem het leven te delen en stil te staan bij levensgebeurtenissen, hebben de apostelen langzaam ontdekt dat Jezus ten volle door God was bewogen.

Het zou fijn zijn als op het moment van het vormsel wij zouden kunnen zeggen: er is een goddelijke verbondenheid voelbaar tussen de jongeren, tussen de ouders die begeleiden en tussen onze geloofsgemeenschap…

Vormsel en voorbereiding

  • Donderdag 14 september 2023:
    Startvergadering voor de ouders om samen te brainstormen hoe wij onze jongeren naar het vormsel toe willen ondersteunen. Een 13-tal ouders zetten mee hun schouders onder dit vormend gebeuren. Dit kan iets moois worden!
  • Woensdag 8 november 2023:
    Alle jongens en meisjes waren present voor hun kennismakingstocht. Zij maakten kennis met elkaar en met ons dorp via een fotozoektocht. Bovendien deden zij keigoed hun best om proberen te verwoorden waar zij zelf een ‘kei’ in zijn of wat hen typeert. Iedereen formuleerde zo 2 eigenschappen van zichzelf waar ze heel tevreden over zijn en ook nog een puntje wat nog aandacht vraagt in de toekomst. Dit was geen gemakkelijke oefening maar wel zinvol. Misschien een opdrachtje voor iedereen?
  • Zondag 3 december 2023:
    Samenkomst in het parochiehuis om samen te ontbijten en om samen de naamopgave voor te bereiden die aansluitend doorgaat in de misviering in de kerk om 10 uur. Deze viering die ook de start is van de advent, sluit af met ‘Soep op de stoep’ . Waarbij de parochie iedereen soep aanbiedt als afsluiter van dit warm samenzijn en als start van de welzijnsactie.
  • Vrijdag tem zondag 23-24-25 februari 2024:
    Vormselweekend in Lokeren.
  • Zaterdag 6 april:
    Vormselviering

Wil je deelnemen? Stuur dan zeker een mailtje naar info@parochiesteenhuffel.be

Een mooi verhaal

Er was eens een oude Indiaan, die elke avond bij het vuur met zijn kleinzoon praatte over het leven. Op een avond vertelde hij het verhaal over de strijd die zich binnen ieder mens afspeelt.
“Jongen,” zei hij, die strijd gaat over twee wolven. De eerste wolf, de boze wolf, heet “Kwaad”. En dat beslaat alles dat gaat over angst, woede, afgunst, jaloezie, verdriet, hebzucht, arrogantie, zelfmedelijden, schuld, wrok, minderwaardigheid, leugens, valse trots, superioriteit en ego. Deze wolf leeft in ieder mens, hem proberen te negeren heeft geen zin. En blijven zal hij ook altijd, hij hoort bij het leven.”

De Indiaan pauzeerde even, en vervolgde zijn verhaal.
Hij wilde zeker weten dat zijn kleinzoon goed luisterde, want dit was misschien wel de belangrijkste les die hij de kleine jongen wilde meegeven in het leven. Toen hij zag dat de jongen geïnteresseerd naar hem keek, ging hij verder.
“De andere wolf, heet “Goed”. En die wolf staat voor vreugde, vrede, hoop, liefde, sereniteit, nederigheid, saamhorigheid, trouw, compassie, vriendelijkheid, waarheid, grootmoedigheid en geloof. Ook deze wolf leeft in ieder mens, al is het soms moeilijk om hem te vinden. Maar blijven zal hij altijd, hij hoort bij het leven.”
De kleinzoon dacht even na en vroeg vervolgens: “Maar grootvader, als beide wolven bestaan, dan weet ge als die samen op een klein plaatsje moeten zitten , dat die dan gaan vechten: welke wolf wint dan?
De oude Indiaan antwoordde eenvoudig: “De wolf die jij het meest gevoed hebt.”